Spirytus jest to roztwór wodny co najmniej 95% alkoholu ety­lowego. Wyrabia się go w Polsce głównie z ziemniaków, a także ze zbóż, odpadków pozostających z buraków przy produkcji cu­kru. Celem otrzymania spirytusu z ziemniaków należy je rozgo­tować, wskutek czego zawarty w nich krochmal (skrobia) rozkleja się. Do ochłodzonej masy dodaje się słodu (wyrabianego z nasion jęczmienia, których kiełkowanie zostało przervane) dlatego, że posiada on pewien ferment (diastazę), który w temperaturze 40 do 50°C przyspiesza zamianę krochmalu w cukier. Słodki zacier przelewa się do kadzi i dodaje się doń drożdży, które wywołują fermentację alkoholową. Fermentacja ta polega na rozkładzie cukru( na alkohol i dwutlenek węgla. Produkt otrzy­many przez fermentację słodkiego zacieru zwie się okowitą. Celem otrzymania 95% spirytusu poddaje się okowitę destylacji. Destylacja okowity polega na tym, że zawarty w niej alkohol jako bardzo lotny pod wpływem ogrzewania pierwszy paruje. Parę przeprowadza się dp aparatów, w których na skutek ochłodzenia skrapla się i gromadzi w specjalnych zbiornikach. W ten sposób otrzymuje się spirytus surowy. Nie nadaje się on jeszcze do kon-sumcji, gdyż posiada niektóre szkodliwe dla zdrowia zanieczysz­czenia (fuzle). Dalsze oczyszczanie spirytusu surowego (rektyfi­kacja) odbywa się również drogą destylacji. W ten sposób otrzy­muje się spirytus rektyfikowany, zawierający nie mniej niż 95% alkoholu, i poza wodą nie więcej niż 0,058% domieszek. Spirytus używa się także do celów technicznych (np. rozpusz­czania lakierów, poruszania silników i do ogrzewania). Sprzeda­wany jest wtedy znacznie taniej. Aby uniemożliwić jego kon­sumpcję, dodaje się doń substancje chemiczne o odrażającym za­pachu i jaskrawej barwie np. pirydynę i fiolet krystaliczny. W ten sposób skażony spirytus zwie się denaturatem.