Wyrób twardych mydeł przedstawia się następująco. Odpowied­nio dobrane tłuszcze zmydla się przez ogrzewanie z wodnym roz­tworem sody żrącej, czyli tzw. ługiem sodowym w specjalnych kotłach warzelniczych. Stopiony tłuszcz i ług nie mieszają się ze sobą i początkowo oddziałują na siebie na niewielkiej powierzchni zetknięcia, która jest sztucznie powiększana przez mieszanie. Po zmydleniu niewielkiej ilości tłuszczu tworzy się w kotle nieco mydła, które zaczyna spełniać rolę emulgatora, tzn. rozprasza tłuszcz na bardzo drobne kropelki zawieszone w ługu. Po całkowitym zmydleniu tłuszczu następuje wysalanie uzyska­nego mydła. W tym celu dodaje się do masy mydlanej sól. Masa rozdziela się wtedy na dwie warstwy — górną, tzn. wysół, zawie­rający całą ilość mydła oraz dolną — wodnisty łóg pomydlany zawierający glicerynę. Wysół mydlany po oddzieleniu ługu jeszcze nie jest gotowym mydłem, gdyż zawiera za dużo soli i po ostudzeniu dałby produkt nadmiernie kruchy, nie dający się odpowiednio formować. Aby tę wadę usunąć dokonuje się tzw. szlifowania wysołu. Czyn­ność tę przeprowadza się krótko, gotując wysół z kilkoma procen­tami wody zawierającej niewielki dodatek sody żrącej. Wysół ten spuszcza się z w a mik a do chłodni. Zawartość bezwodnego mydła w produkowanych przez przemysł tłuszczowy artykułach mydlarskich podawana jest w przeliczeniu na tzw. kwasy tłuszczowe. Gotowy wysół przeznaczony do schło­dzenia i formowania zawiera około 62 % kwasów tłuszczowych co odpowiada mniej więcej 67% bezwodnego mydła (czystej soli sodowej kwasów tłuszczowych). Poza tym mydło to zawiera ok. 0,1% sody żrącej i 0,5 do 1% soli kuchennej. Reszta, tzn. 32/' stanowi woda. Schłodzone mydło kraje się na specjalnych krajar­kach na kawałki o wymiarach, odpowiadających zwykle wadze 1 kg, lekko podsusza w suszarniach i prasuje dla wytłoczenia odpowiednich napisów i znaków fabrycznych. Mydła maziste inaczej zwane mydłami szarymi, wyrabia się z niektórych olejów roślinnych, np. lnianego, konopnego, rzepa­kowego, oraz z tranów. Oleje te zmydla się w warniku za pomocą ługu potasowego z dodatkiem niedużej ilości węglanu potasowego. Gotowe mydło nalewa się do specjalnych naczyń, w których ostyga i przybiera swoistą konstystencję mazistą. Mydło szare wy­konane z tranu w żadnym wypadku nie powinno być używane do prania bielizny, gdyż przekazuje jej swą przykrą tranową woń. Proszki mydlane zawierają zwykle różne domieszki potrzebne przy praniu jako dodatek do mydła, a głównie sodę (węglan sodo­wy) i szkło wodne. Przy wyrobie proszków do prania miesza się na gorąco mydło z odpowiednią ilością sody, szkła wodnego i wody, studzi uzyskaną masę aż do skrzepnięcia i rozdrabnia na proszek. Gotowy proszek pakuje się w kartoniki (paczki) o zawartości po V lub M> kg. Oprócz typowego proszku do prania zawierającego mydło by­wają wyrabiane także specjalne proszki bielące, oraz pomocnicze proszki do prania bez zawartości mydła. Mydła toaletowe są to mydła wykonane ze szczególnie czystych surowców, sztucznie zabarwnione oraz zaperfumowane. Przy wyrobie mydeł toaletowych najpierw gotuje się tzw. mydło pod­stawowe, podobnie jak opisano przy wyrobie mydła do prania (twardego). Surowcami są lepsze gatunki łoju wołowego, utwar­dzone oleje i kilkanaście procent oleju kokosowego. Po ugotowaniu mydła podstawowego chłodzi się je i kraje na cienkie wiórki. Wiórki podsusza się w suszarni w przewiewie ciepłego powietrza. Następ­nie miesza się wiórki w mieszarkach z barwnikami i olejkami zapachowymi, po czym rozciera się mieszaninę na specjalnych walcach. Cienkie płaty mydlane wychodzące z walców zostają sprasowane w jednolitą sztabę, którą kraje się na krótkie odcinki i sztancuje podobnie jak mydło do prania.